"Ο αέρας φύσαγε σα γύφτος. Έλεγες πως βάλθηκε ν' ανάψει κάπου μια θεόρατη φωτιά για να ζεστάνει τον κόσμο. Γιατί κρύωνε ο καημένος ο κόσμος τούτο το φθινόπωρο. Κρύωνε σαν αμαρτωλός".
Μενέλαος Λουντέμης από βιβλίο του: «Ένα παιδί μετράει τ άστρα».

Κάνει κρύο αυτόν τον χειμώνα. Ένα κρύο που όσο καλά κι αν ντυθείς, δε καταφέρνεις να το αποφύγεις.
Περπατάς βιαστικά χωρίς να κοιτάς κι όταν δε βλέπεις κάτι, είναι σα να μην υπάρχει.
Βαρέθηκες πια να διαφέρεις. Βαρέθηκες να σε κοιτούν . Βαρέθηκες να ασχολούνται μαζί σου, κι εσύ να σκέφτεσαι: «δεν είμαι σαν κι αυτούς…».

Φοβάσαι, κλείνεσαι στο σπίτι σου, κάνεις πως δε βλέπεις . Τις νύχτες όμως…όταν όλοι κοιμούνται κι εσύ είσαι μόνος…γιατί δεν μπορείς να ονειρευτείς; Γιατί η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά; Νοιώθεις να επιμένει αυτός ο κόμπος στο λαιμό;

Έβαλε ο Θεός σημάδι .

Κοιτάς από ψηλά τα φώτα του χωριού. Απλώνεις τα χέρια σου που διάπλατα προσπαθούν να το αγκαλιάσουν. Τούτο το βράδυ σταμάτησες να περπατάς . Είσαι ευτυχισμένος . Ίσως και λίγο παραπάνω.
Σηκώνεις ακόμη πιο ψηλά το κεφάλι και κοιτάς τ άστρα. Απλώνεις τα χέρια να τα φτάσεις. Ολόκληρος ο κόσμος είναι δικός σου τώρα πια. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Δεν πρέπει να καταλάβει κανείς τίποτα. Δε ζητάς τίποτα. Προσέχεις,