Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας


Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα
τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία

Μάτσο αμάκα καπιτάλε
σκάρτο, τανάλια, πολιτσία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά...

Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα
φρένο, στραπάτσο, αραμπόλα
μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα

Και μία ακόμα διασκευή πολύ καλή και πάντα επίκαιρη:

Έχω θυμό μεγάλο έχω τσατίλα
εγίνανε τα νεύρα μου τσατάλια
λες κι η ζωή επίτηδες το κάνει
και μου πετάει ομπρός μου κι ένα βλαμμένο

κι ένα βλαμμένο
ένα βλαμμένο
...

του 'χωσε φράγκα ο γέρος να τονε σπουδάσει
μα έμεινε ένα τούβλο ένα κωθώνι
του πήρε κι ένα σπίτι κι ένα αμάξι
του βρήκε και δουλειά του παλιοφλώρου

του παλιοφλώρου
του παλιοφλώρου
...

έπιασε μια καρέκλα και τα ξύνει
δεν ξέρει πόσο κάνουν δυο και δύο
μου πήρε και το ύφος του ξερόλα
πως να μην τρελαθώ με το μαλάκα

με το μαλάκα
με το μαλάκα
...

τις πιο πολλές φορές τονε λυπάμαι
μα άνθρωπος είμαι κι εγώ πόσο θα αντέξω
κι αν τύχει και ζητήσει και τα ρέστα
αλίμονο του τότε του χαραμοφάη

χαραμοφάη
χαραμοφάη
του παλιοφλώρου
του παλιοφλώρου
με το μαλάκα
με το μαλάκα

Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας


Εϊ, εσύ με το πιστόλι
που γυρνάς μέσα στην πόλη
και το παίζεις ο Ρομπέν των χαζών,
άμα θέλεις να με πείσεις
τράβα πρώτα να χτυπήσεις
έναν έμπορο σκληρών ναρκωτικών.

Εϊ, εσύ με τη ρουκέτα
και τα σηκωμένα πέτα
που καμώνεσαι πως είσαι ο Ζορρό,
άμα έχεις αγωνία
κοίτα τη Μακεδονία
και των ύπουλων χιτώνων το χορό.

Κι ας' τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που 'ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.

Εϊ, εσύ με την οβίδα,
την κλεμμένη πινακίδα,
που φαντάζεσαι πως είσαι τιμωρός,
άκουσε λίγο το Γιάννη
κι άσε το Βαρδινογιάννη
με το χρήμα να αισθάνεται γερός,
εϊ, εσύ με το μασούρι
και με την κρυμμένη μούρη,
των γνωστών και των αγνώστων αρχηγών,
δεν τα θέλω τέτοια τώρα,
η Ελλάδα είναι χώρα
ευγενών και φανερών αναρχικών.

Κι ας' τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που 'ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.