Λοκρίδα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Λοκρίδα (αρχαία ελληνικά:Λοκρίς) είναι περιοχή της Στερεάς Ελλάδας που στην αρχαιότητα χωριζόταν στην Οζολία Λοκρίδα (ή Εσπερία Λοκρίδα) και στην Οπουντία Λοκρίδα. Κάτοικοι της ήταν οι Λοκροί, αρχαίο ελληνικό φύλο, ενώ προϊστορικοί κάτοικοι ήταν οι Λέλεγες.
Πίνακας περιεχομένων
• 1 Αρχαία Λοκρίδα
o 1.1 Οζολία Λοκρίδα
o 1.2 Οπουντία Λοκρίδα
• 2 Σημερινή Λοκρίδα
• 3 Δείτε επίσης
• 4 Εξωτερικοί Σύνδεσμοι για Λοκρικές Πόλεις

[Επεξεργασία] Αρχαία Λοκρίδα
[Επεξεργασία] Οζολία Λοκρίδα
Η Οζολία Λοκρίδα ήταν το δυτικό τμήμα της περιοχής της Λοκρίδας, δυτικά των Δελφών και χωριζόταν από την Οπουντία Λοκρίδα με το όρος Παρνασσός και την Δωρίδα. Δυτικά εκτεινόταν μέχρι το Αντίρριο και ανατολικά μέχρι την φωκική πόλη Κρίσα (σημερινό Χρισσό). Βόρεια συνόρευε με την Δωρίδα, ανατολικά με την Φωκίδα, δυτικά με την Αιτωλία και νότια με τον Κορινθιακό κόλπο. Οι κάτοικοί της ονομάζονταν Οζολοί ή Εσπέριοι Λοκροί και γεωγραφικά καταλάμβανε περίπου τον σημερινό νομό Φωκίδας.
Η πρωτεύουσα της Οζολίας ήταν η Άμφισσα η οποία βρίσκεται στην βόρεια άκρη του Κρισαίου Πεδίου και καταστράφηκε το 338 π.Χ. από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας. Η άλλη σημαντική πόλη αλλά και το κυριότερο λιμάνι της περιοχής ήταν η Ναύπακτος όπου οι Οζολοί Λοκροί έφτιαχναν τα πλοία του στόλου τους όπως δείχνει και το όνομα της πόλης (από το αρχαίο ναύς που σημαίνει πλοίο), η οποία δέχθηκε επίθεση από τους Αθηναίους ενώ ήρθαν στην πόλη Μεσσήνιοι πρόσφυγες. Κοντά στην Ναύπακτο υπήρχε η πόλη Χαλκίς και ο λόφος Ταφίασσος όπου βρίσκονταν οι τάφοι των κενταύρων όπου όπως λεγόταν, από τα σώματα τους που είχαν αποσυντεθεί ανάβρυζε ένα δύσοσμο νερό από όπου ίσως να προήλθε το όνομα των Οζολών Λοκρών. Άλλες σημαντικές πόλεις κοντά στην θάλασσα ήταν η Οιάνθεια (κάποιοι πιστεύουν ότι η τοποθεσία της πόλης βρίσκεται στο σημερινό Γαλαξίδι, ενω άλλοι πιστεύουν ότι εκεί βρισκόταν η πόλη Χάλειον και πως η Οιάνθεια βρισκόταν πίο δυτικά) και το Ευπάλιο. Επίσης υπήρχε η πόλη Αλωπή ενώ σημαντικό οχυρό ήταν η Μυωνία (σημερινή Αγία Ευθυμία).
Ορεινή περιοχή, με τα βουνά Κόραξ (σημερινά Βαρδούσια), Ασέληνον όρος (σημερινή Γκιώνα) και Παρνασσό και τον ποταμό Ύλαιθο (σημερινός Μόρνος).
Άλλες σημαντικές πόλεις της Οζολίας Λοκρίδας ήταν η Τριταία, η Μεσσαπία, το Τείχιο, το Κροκύλειο, η Ποτιδάνεια, ο Τολοφώνας, η Αντίκυρα και οι Ερυθραί.
[Επεξεργασία] Οπουντία Λοκρίδα
Η Οπουντία Λοκρίδα αποτελούσε το ανατολικό τμήμα της Λοκρίδας βόρεια της Φωκίδας και βορειοδυτικά της Βοιωτίας, κατά μήκος του Ευβοϊκού κόλπου, από τις Θερμοπύλες κοντά στον Μαλιακό κόλπο μέχρι την πόλη Αλαί (σημερινός Θεολόγος) που αποτελούσε το σύνορο με την Βοιωτία. Ουσιαστικά είναι περίπου η σημερινή περιοχή της επαρχίας Λοκρίδας του νομού Φθιώτιδας.
Πρωτεύουσα ήταν ο Οπούς (σημερινή Αταλάντη) που άκμασε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. και από αυτήν οι κάτοικοι ολόκληρης της Ανατολικής Λοκρίδας ονομάζονταν Οπούντιοι Λοκροί. Επίνειο της πρωτεύουσας αποτελούσε ο Κύνος (σημερινές Λιβανάτες), απέναντι από την Αιδηψό όπου τελείωνε ο Οπούντιος Κόλπος. Μεταξύ του Οπούντα και του Κύνου υπήρχε εύφορη πεδιάδα. Στον Κύνο λέγεται ότι έζησε ο Δευκαλίων και εκεί υπάρχει ο τάφος της γυναίκας του Πύρρας. Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Πάτροκλος ήταν από τον Οπούντα ενώ ο βασιλιάς Αίας ο Λοκρός ήταν από την πόλη Νάρυξ. Κοντά στον Μαλιακό κόλπο ήταν η Αλωπή (συνώνυμη με αυτή της Οζολίας Λοκρίδας), η Δαφνούς (σημερινός Άγιος Κωνσταντίνος) που αργότερα κατεδαφίστηκε και η Ελάτεια. Μετά την Δαφνούντα υπήρχε το όρος Κνημίς όπου οι Λοκροί εκεί ονομάζονταν Επικνημίδειοι.
Γνωστός ήταν ο ποταμός Βοάγριος ή Μάνης όπως αναφέρει ο Στράβων, ο οποίος πήγαζε από το όρος Κνημίς και κατέληγε στον Ευβοϊκό μεταξύ των πόλεων Σκάρφεια και Θρόνιο πιο πάνω από τις οποίες βρίσκονταν η Νίκαια και η Ηράκλεια κοντά στις οποίες βρισκόταν το βουνό Οίτη, ενώ μικρότερος ποταμός ήταν ο Πλατάνιος.
Άλλες σημαντικές πόλεις της Οπουντίας Λοκρίδας ήταν ο Κάλιαρος, η Βέσα, οι Αυγείαι, η Λάρυμνα και η Τάρφη.
[Επεξεργασία] Σημερινή Λοκρίδα
Η Λοκρίδα σήμερα είναι περιοχή στο νοτιο-ανατολικό τμήμα του νομού Φθιώτιδας και πριν την δημιουργία των καποδιστριακών δήμων ήταν επαρχία του νομού. Περικλείεται από τον Παρνασσό , το Καλλίδρομο,τον Ευβοϊκό κόλπο και νότια συνορεύει με τον νομό Βοιωτίας. Το έδαφος είναι ημιορεινό (60%), ορεινό (20%) και πεδινό (20%). Οι κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία (δημητριακά, όσπρια, ελιές), με την κτηνοτροφία, την εκμετάλλευση του δασικού πλούτου και τον τουρισμό (Καμμένα Βούρλα και Άγιος Κωνσταντίνος). Στο υπέδαφος υπάρχουν κυριώς νικέλιο, σιδηρομεταλλεύματα και λευκόλιθος. Σημαντικότερη πόλη της περιοχής είναι η Αταλάντη.
Λοκροί
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση


Ο θάνατος του Αία του Λοκρού (Πίνακας του Henri Serrur,Μουσείο καλών Τεχνών, Λιλ, Γαλλία)

Οι Λοκροί ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Λοκρίδα, η οποία στην αρχαιότητα χωριζόταν σε δύο περιοχές. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, στα δυτικά κατοικούσαν οι Εσπέριοι ή Οζόλες Λοκροί, σε μια περιοχή η οποία βρισκόταν στους σημερινούς νομούς Φωκίδας και Αιτωλοακαρνανίας. Στα ανατολικά ("Εώα Λοκρίς") οι Λοκροί κατοικούσαν στην περιοχή του σημερινού νομού Φθιώτιδας. Αυτοί με την σειρά τους χωρίζονταν σε Λοκρούς Οπούντιους (σ' αυτούς δηλαδή που είχαν μητρόπολη τον Οπούντα) και Λοκρούς Επικνημίδιους (που ονομάζονταν έτσι από το βουνό πλάι στο οποίο ζούσαν, την Κνημίδα, με κυριότερη πόλη το Θρόνιο), αλλά, γενικά, δεν συνήθιζαν να τους διαχωρίζουν καθώς ήταν ενωμένοι σε κοινό με πρωτεύουσα την πόλη Οπούς.

Επιφανής ήρωας των Λοκρών υπήρξε ο Αίας ο Λοκρός, που έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο ως επικεφαλής των υπόλοιπων Λοκρών.
Καταγωγή
Σχετικά με την καταγωγή των Λοκρών υπάρχουν δύο εκδοχές. Οι Λοκροί ίσως να ήταν από τα πρώτα δωρικά - βορειοδυτικά φύλα που έφτασαν στη νότια Ελλάδα. Κατά μία δεύτερη εκδοχή, οι Λοκροί προέρχονταν από τους Λέλεγες και πήραν το όνομά τους από τον βασιλιά Λοκρό[1]. Η εγκατάσταση αυτή έγινε πριν την έναρξη του Τρωικού πολέμου[2]. Οι Οζολοί Λοκροί ξεκίνησαν από την Ανατολική Λοκρίδα και εγκαταστάθηκαν στην Δυτική.

[Επεξεργασία] Λοκρίδα
Κύριο άρθρο: Λοκρίδα
Ο Παρνασσός, η Φωκίδα και η Τετράπολη των Δωριέων χώριζαν τους Οζολούς Λοκρούς (Δυτικοί) από τους Οπούντιους Λοκρούς (Ανατολικοί), με σημαντικότερες πόλεις τους την Άμφισσα και τον Οπούντα αντίστοιχα.
Η Άμφισσα, η Οιάνθεια[3], ο Φύσκος (σημερινό Μαλανδρίνο) και η Μυωνία (σημερινή Αγία Ευθυμία), κάτοικοι της οποίας είχαν αφιερώσει και μία ασπίδα στον Δία στην Ολυμπία, ήταν οι σημαντικότερες πόλεις των Οζολών Λοκρών, ενώ το σημαντικότερο λιμάνι τους ήταν η Ναύπακτος.
Στην Οπούντια (Ανατολική) Λοκρίδα σημαντικές πόλεις ήταν ο Οπούντας (στην περιοχή της σημερινής Αταλάντης), το Θρόνιον, η Νίκαια, η Σκάρφεια και ο Κύνος (επίνειο του Οπούντα).
[Επεξεργασία] Ιστορία
Οι Λοκροί ήταν πάντα προσεκτικοί επειδή γνώριζαν ότι είχαν γύρω τους επικίνδυνους εχθρούς όπως οι Φωκείς ανατολικά της Άμφισσας, οι Αιτωλοί δυτικά, και οι Θηβαίοι που ήταν κοντά στους Οπούντιους.
Οι Οζολοί Λοκροί έλαβαν μέρος στον Α' Μεσσηνιακό πόλεμο (743 - 723 π.Χ.) αλλά και στον Β' Μεσσηνιακό πόλεμο (685 - 668 π.Χ.).
Στην διάρκεια των Περσικών επιδρομών στην Άμφισσα κατέφυγε ο άμαχος πληθυσμός των Φωκικών πόλεων που κατέστρεψαν οι Πέρσες, όπου ήταν ασφαλείς χάρις στο φρούριο της, ενώ οι Οπούντιοι Λοκροί ήταν από τους λίγους μη Πελοποννήσιους, μαζί με τους συγγενείς και γείτονες τους Φωκείς και τους Θεσπιείς, οι οποίοι ακολούθησαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες για την υπεράσπισή της Ελλάδας από την επιδρομή των Περσών. Στη ναυμαχία στο Αρτεμίσιο το 480 π.Χ., συνέβαλλαν με επτά πεντηκοντόρους[4]. Μετά την ναυμαχία, οι Πέρσες υπέταξαν την Οπούντια Λοκρίδα, που δεν είχε την δύναμη να αντιμετωπίσει μόνη της τον στρατό του Ξέρξη. Στην μάχη των Πλαταιών, οι υποταγμένοι Οπούντιοι, αναγκάζονται να πολεμήσουν στο πλευρό των Περσών και μαζί με τους Μακεδόνες, τους Θεσσαλούς και τους Φωκείς που βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση, αλλά και τους Θηβαίους, που όμως ήταν και οι μόνοι που είχαν πολιτικούς λόγους να θέλουν να επικρατήσουν οι Πέρσες.
Μετά τον Γ' Μεσσηνιακό πόλεμο, το 454 π.Χ. οι Αθηναίοι καταλαμβάνουν την Ναύπακτο, την οποία αφαιρούν από την κυριαρχία την Εσπέριων Λοκρών, και στην πόλη εγκαθίστανται Μεσσήνιοι, που είχαν διωχθεί από τους Σπαρτιάτες.
Στον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι Λοκροί, τάχθηκαν υπέρ των Σπαρτιατών. Το 426 π.Χ., και με την προτροπή των Μεσσήνιων της Ναυπάκτου, ο Αθηναίος στρατηγός Δημοσθένης εκστρατεύει ενάντια στους Αιτωλούς, βοηθούμενός από Λοκρούς της περιοχής. Ο Σπαρτιάτης στρατηγός Ευρύλοχος, όμως, με την βοήθεια των υπόλοιπων Λοκρών της περιοχής, προήλασε στην Ναύπακτο, που τελικά επανέρχεται στην κυριαρχία των Εσπέριων Λοκρών, ενώ οι Μεσσήνιοι, μετά και την μάχη στους Αιγός ποταμούς, εγκαταλείπουν την πόλη. [5]

Μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι Σπαρτιάτες κατά την επιχείρησή τους να καταλάβουν την Βοιωτία, κινήθηκαν εναντίον και των Λοκρών οι οποίοι απέφυγαν να αντιπαραταχθούν, αναγκάζοντας τους Λακεδαιμόνιους να επιδίδονται σε συστηματικές λεηλασίες και επιδρομές. Οι Λοκροί όμως γνωρίζοντας την περιοχή, τους αντιμετώπιζαν με ξαφνικές βραδινές επιδρομές, προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες και αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν την κεντρική Ελλάδα.
Οι διαμάχες των Λοκρών της Άμφισσας με τους Φωκείς, έγιναν αφορμή για τον Κορινθιακό πόλεμο[6].
Στον τρίτο Ιερό Πόλεμο, οι Λοκροί πολέμησαν μαζί με τους Θηβαίους ενάντια στους Φωκείς, όταν αυτοί κατέλαβαν τους Δελφούς. Οι Φωκείς λεηλάτησαν πόλεις και στις δύο πλευρές της Λοκρίδας. [7]
Το 388 π.Χ., όταν οι Μακεδόνες κατέλαβαν τη Ναύπακτο, οι Οζολοί υπέγραψαν συμμαχία μαζί τους και τους ακολούθησαν στην εκστρατεία εναντίον των Περσών.
Οι Οζολοί, παρασύρθηκαν από τους Θηβαίους και προσπάθησαν να κατηγορήσουν τους Αθηναίους για αλαζονεία[8]. Με παρέμβαση όμως του ρήτορα και πυλαγόρα των Αθηναίων Αισχίνη[9], οι κατηγορίες γύρισαν εναντίων τους, γιατί καλλιέργησαν κτήματα του Κρισαίου πεδίου που ανήκαν στο μαντείο των Δελφών και εκμεταλλεύτηκαν την ερημωμένη από τον πρώτο Ιερό πόλεμο Κίρρα, περιοχή στην οποία απαγορευόταν κάθε δραστηριότητα, με αποτέλεσμα η Δελφική Αμφικτυονία να καλέσει τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας να τους τιμωρήσει. Αυτός πολιόρκησε την λοκρική πρωτεύουσα, την Άμφισσα.
Το 278 π.Χ. συμμετέχουν μαζί με τους Φωκείς και τους Αιτωλείς κατά των Γαλατών, τους οποίους και νικήσαν. Οι Λοκροί θα ενταχθούν στην Αιτωλική Συμπολιτεία. Την περίοδο που ο Φλαμινίνος θα κηρύξει τις Ελληνικές πόλεις ανεξάρτητες, πολλές από τις λοκρικές πόλεις θα εκδώσουν για πρώτη φορά δικά τους νομίσματα. Αργότερα θα γίνουν και αυτοί τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά την ήττα των Αιτωλών στο πόλεμο κατά των Ρωμαίων.[10]
[Επεξεργασία] Πολιτισμός
[Επεξεργασία] Ονόματα
Το όνομα Οζολοί Λοκροί, σύμφωνα με τον Παυσανία, προερχόταν από το ρήμα όζω που σημαίνει μυρίζω άσχημα επειδή κατά μία εκδοχή[11] δεν φορούσαν ενδύματα από ύφασμα αλλά προβιές ζώων. Αναφέρονται τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου από τον Θουκυδίδη ως ημι-βάρβαροι όπως οι Αιτωλοί και οι Ακαρνάνες. Συχνά επίσης αναφέρονται και ως Εσπέριοι.
Οι Λοκροί της Ανατολικής Λοκρίδας ονομάζονταν Οπούντιοι, λόγω της πόλης του Οπούντα ή Επικνημίδιοι όσοι από αυτούς κατοικούσαν κοντά στο όρος Κνήμις.
Οι Λοκροί πρέπει να ήταν οι πρώτοι που ονομάστηκαν Έλληνες, από τον Έλληνα, γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, οι οποίοι προέρχονταν από την Οπουντία Λοκρίδα.
Μερικά από τα ονόματα των πόλεων, προέρχονται από μυθολογικά πρόσωπα που είχαν σχέση με τον Λοκρό (Οπούντας, Κύνος, Φύσκος ).
[Επεξεργασία] Διάλεκτος
Οι Λοκροί είχαν δημιουργήσει ισχυρές λοκρικές πόλεις με δωρική κληρονομιά και μιλούσαν την λοκρική διάλεκτο, μια δωρική-βορειοδυτική διάλεκτο, σε αντίθεση με γύρω φύλα της κεντρικής Ελλάδας, όπως οι Βοιωτοί και οι Θεσσαλοί οι οποίοι μιλούσαν την αιολική διάλεκτο.

[Επεξεργασία] Σχέσεις και Κοινωνική Ζωή


Στήλη (580 π.Χ.) από την περιοχή της Μαλεσίνας όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Αλαί, στα σύνορα με την Βοιωτία (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι, Γαλλία )
Ήταν μία από τις 12 φυλές που συμμετείχαν στην Αμφικτυονία των Δελφών. Κάθε φυλή είχε δύο ψήφους. Στην περίπτωση των Λοκρών μία ψήφο είχαν οι Οζολοί και μία οι Οπούντιοι Λοκροί.
Οι κατοίκους της αρχαίας Φωκίδας, Λοκρίδας και Αιτωλίας, αν και συχνά υπήρχαν πολεμικές κόντρες μεταξύ τους (κυρίως με τους Φωκείς), είχαν συγγενικές σχέσεις μεταξύ τους. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι το 27 π.Χ. ο Οκταβιανός Αύγουστος, σε ανάμνηση της νίκης του στο Άκτιο, ίδρυσε τη Νικόπολη, αλλά πολλοί Αιτωλοί δεν υπάκουσαν στη διαταγή του να εποικίσουν τη νέα πόλη και προτίμησαν να μετοικήσουν στην Άμφισσα όπως τους υπαγόρευαν αρχαιότατοι συγγενικοί δεσμοί, ενώ κατά την διάρκεια των Περσικών επιδρομών, στην πόλη είχε καταφύγει ο άμαχος πληθυσμός των Φωκικών πόλεων που κατέστρεψαν οι Πέρσες. Διαφορές είχαν συχνά και με τους κατοίκους της Εύβοιας και της Θήβας. Μεταξύ των Λοκρικών πόλεων ανατολικής και δυτικής περιοχής υπήρχαν πάντοτε πολύ καλές σχέσεις, πράγμα που μαρτυράτε τόσο από την συνεργασία για την δημιουργία της αποικίας στην Kάτω Ιταλία όσο και από ανασκαφικά ευρήματα[12].
Παρόλο που δεν είναι γνωστές πολλές πτυχές της ιστορίας τους και οι υπόλοιποι αρχαίοι Έλληνες τους θεωρούσαν ημι-βάρβαρους (δηλαδή απολίτιστους)-κυρίως λόγω της απλού τρόπου ζωής τους[13] αλλά και επειδή, λόγω της έλλειψη εύφορων εδαφών στην περιοχής της Δυτικής Λοκρίδας, συχνά οι κάτοικοί της επιδίδονταν σε ληστείες[14] - η διασπορά των Λοκρών κατά την αρχαιότητα υπήρξε μεγάλη και ο πολιτισμός που ανέπτυξαν πολύ αξιόλογος. Στοιχεία λατρείας, μυθολογίας και πολιτισμού των Λοκρών διαδόθηκαν σε όλο τον αρχαίο κόσμο, ο οποίος σε μεγάλη έκταση είχε αποικηθεί από αυτούς.
Στην περιοχή της νοτιοδυτικής Λοκρίδας (Ναύπακτος) αναπτύχθηκε, μεταξύ άλλων, η ποίηση [15] αλλά και η αγαλματοποιία[16].
[Επεξεργασία] Διοίκηση
Διοικητικά, οι Οπούντιοι Λοκροί ήταν ενωμένοι σε κοινό με πρωτεύουσα την πόλη του Οπούντα, αλλά με την κάθε πόλη να έχει δικά της κέντρα εξουσίας. Εξίσου χαλαρή ήταν και η κατάσταση στην δυτική περιοχή, όπου κάθε πόλη ήταν ανεξάρτητη, αλλά είχαν μία χαλαρή κεντρική ένωση (κοινό) από τον 4ο π.Χ. αιώνα, με επίκεντρο την πόλη Φύσκος. Το πολίτευμα που κυρίως επικρατούσε ήταν η ολιγαρχία ή η αριστοκρατία.
[Επεξεργασία] Στρατός
Η Λοκρίδα δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσια περιοχή αλλά οι πολεμιστές της ήταν γνωστοί για την ανδρεία τους. Έχοντας δημιουργήσει μια ιδιαίτερα κλειστή κοινωνία, τιμούσαν την κληρονομιά τους, διατηρώντας τις αξίες και αρετές που τους έδωσαν οι πρόγονοι τους. Μπορούσαν να δημιουργήσουν μεγάλες παρατάξεις από οπλίτες οι οποίοι φορούσαν περικεφαλαίες όμοιες με των Αχαιών με περισσότερα του ενός λοφία. Ήταν πολεμοχαρείς και από τις λίγες ελληνικές φυλές των κλασικών χρόνων που δεν μισούσαν αλλά τιμούσαν ιδιαίτερα τον Άρη, τον θεό του πολέμου, και έφεραν σύμβολα του στον θώρακα τους. Πολεμώντας με την φάλαγγα τους, άφηναν πάντα μια θέση κενή γιατί πίστευαν ότι ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε πάντα μαζί τους και μετά τον θάνατό του.

[Επεξεργασία] Νομίσματα
Τα περισσότερα λοκρικά νομίσματα που έχουν βρεθεί, άρα και οι περισσότερες πληροφορίες που υπάρχουν, προέρχονται από την Οπουντία Λοκρίδα. Δεν έχουν βρεθεί νομίσματα των Οπουντίων Λοκρών που να είναι αρχαιότερα του 400 π.Χ.. Μετά την Ανταλκίδειο ειρήνη το 386 π.Χ., ο Οπούς έκοψε νομίσματα που έφεραν το όνομα της πόλης, κάτι που επιτράπηκε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Τα λοκρικά νομίσματα ήταν φτιαγμένα στο πρότυπο των νομισμάτων της Αίγινας. Μετά την μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ., ο Οπούς μάλλον προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Φιλίππου Β' όπως και η Θήβα. Από τον Οπούντα μεταφέρθηκε το δικαίωμα για την έκδοση αργυρών νομισμάτων σε όλους τους Λοκρούς, όπως είχε γίνει και από τη Θήβα σε όλους τους Βοιωτούς. Τα νομίσματα των Λοκρών μετά από τη μάχη εκείνη, έμοιαζαν με τα παλαιότερα, αλλά αντί για την επιγραφή ΟΠΟΝΤΙΩΝ είχαν τις επιγραφές ΛΟΚΡΩΝ ΥΠΟΚ, ΛΟΚΡ, ΛΟ ή ΛΟΚΡ ΕΠΙΚΝΑ.
Κατά την Μακεδονική κατάκτηση, περίπου από το 300 π.Χ., πιθανόν να μην κόβονταν νομίσματα στην Λοκρίδα. Την περίοδο της Αιτωλικής Συμπολιτείας (279 - 168 π.Χ.), το Θρόνιο, πόλη των Οπουντίων και οι Άμφισσα, Οιάνθεια και Ποτιδάνεια των Εσπέριων[17], έκοβαν χάλκινα νομίσματα με αιτωλικές μορφές. Όταν ο Φλαμίνινος έδωσε την ελευθερία στις ελληνικές πόλεις το 197 π.Χ., ο Οπούς άρχισε να κόβει νομίσματα με παλιές μορφές στα οποία χαραζόταν η λέξη ΟΠΟΥΝΤΙΩΝ αντί ΟΠΟΝΤΙΩΝ. Η κοπή σταμάτησε το 146 π.Χ.. Αλλά και κατά τη ρωμαϊκή κατάκτηση επανήλθε η κοπή νομισμάτων στον Οπούντα για μικρή περίοδο, σε μερικά από τα οποία απεικονίζονται οι κεφαλές του Άδη και της Περσεφόνης από τη μια πλευρά, ενώ στην άλλη κάποιος πολεμιστής.
Γενικότερα, κάποιες μορφές που απεικονίζονται στα νομίσματα της Λοκρίδας είναι ο Αίας ο Λοκρός, ο Ερμής, ο Απόλλων, η Αθηνά, ο Κένταυρος καθώς και διάφορα σύμβολα και σχέδια όπως αστέρια, αμπέλια, αγριογούρουνα, πανοπλίες και αμφορείς. Κάποιες επιγραφές νομισμάτων που παραπέμπουν στις πόλεις που τα έκοβαν είναι ΑΜΦΙΣΣΕΩΝ, ΟΙΑΝΘΕΩΝ, ΟΠΟΝ, ΣΚΑΡΦΕΩΝ, ΘΡΟΝΙΕΩΝ.
[Επεξεργασία] Αποικίες
[Επεξεργασία] Ήπειρος
Ομάδα λοκρών από το Θρόνιο, μαζί με Άβαντες από την Εύβοια, ίδρυσαν στην Βόρεια Ήπειρο τις πόλεις Ωρικό και Θρόνιο.[18]
[Επεξεργασία] Κέα
Η Κέα ήταν αποικία των λοκρών της Ναυπάκτου. Το όνομα του νησιού προέρχεται από τον ήρωα Κέω, επικεφαλής των λοκρών που αποίκησαν το μέρος, ο οποίος καταγόταν από την Ναύπακτο.
[Επεξεργασία] Επιζεφύριοι Λοκροί


Η Περσεφόνη σε εύρημα από τους Επιζεφύριους Λοκρούς (Museo Nazionale Archeologico, Reggio, Καλαβρία, Ιταλία )
Οι Επιζεφύριοι Λοκροί προερχόμενοι, σύμφωνα με τον Στράβωνα[19], από την Οζολία Λοκρίδα, βοηθούμενοι και από τους Οπουντίους, αποίκησαν την νότια Ιταλία το 680 π.Χ. νικώντας την πόλη Κρότωνα. Έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη Μεγάλη Ελλάδα και ίδρυσαν πόλεις κυρίως στα δυτικά παράλια της κάτω Ιταλίας. Τελικά μετακινήθηκαν στα παράλια του Ιονίου πελάγους για να αποφύγουν τους ισχυρούς ανέμους και ίδρυσαν την πόλη Επιζεφύριοι Λοκροί, που πήρε το όνομα τους και υπάρχει μέχρι σήμερα στη νότια Ιταλία με το ίδιο όνομα, Locri (Λοκροί). Το όνομα Επιζεφύριοι προέρχεται από τον δυτικό άνεμο Ζέφυρο, όνομα και το οποίο έδωσαν στο γειτονικό ακρωτήριο. Η δε κοινωνία τους ήταν μητριαρχική.
Η πόλη ήταν από τις πιο σημαντικές και εύπορες της Μεγάλης Ελλάδας. Έναν αιώνα μετά την ίδρυσή της χτίστηκε μεγάλο τείχος γύρω από την πόλη ενώ έξω από την αυτή υπήρχαν αρκετά νεκροταφεία, μερικά από τα οποία ήταν πολύ μεγάλα. Η ίδρυσή της ξεκίνησε ως επιχείρηση μιας αριστοκρατικής οικογένειας της Λοκρίδας από την Ελλάδα. Τους πρώτους αιώνες συμμάχησε με την Σπάρτη και αργότερα με τις Συρακούσες (επί Διονυσίου του Α'). Όταν ο Διονύσιος ο Β' νικήθηκε από τον θείο του Δίων, κατέφυγε στους Λοκρούς. Εκεί εγκαθιστά τυραννίδα στην πόλη, αλλά τελικά ο Τιμολέων ελευθερώνει τις πόλεις που βρίσκονταν κάτω από την τυραννία του. Γνωστός ήταν ο νομοθέτης της Ζάλευκος. Ο Πλάτωνας, ο οποίος ζούσε τότε στην αυλή του Διονύσιου του Α', την αποκαλούσε Άνθος της Ιταλίας εξαιτίας των ομορφιάς των κατοίκων της.

Τα Κοινά έχουν βίντεο και φωτογραφίες σχετικά με το θέμα
νομίσματα επιζεφύριων λοκρών
Η πόλη ίδρυσε με τη σειρά της αποικίες, το Ιππόνιο και τη Μέδμη στην Καλαβρία. Την εποχή του Πολύβιου συμμάχησε με την Ρώμη ενώ καταστράφηκε από τους Σαρακηνούς. Στους Επιζεφύριους υπήρχαν δύο σπουδαία ιερά, της Περσεφόνης, η οποία λετρευόταν ως προστάτιδα του γάμου, και της Αφροδίτης. Επίσης διέθετε θέατρο του 4ου αιώνα π.Χ. που μπορούσε φιλοξενήσει 4.500 θεατές, καθώς και ναό Ιωνικού ρυθμού, από το πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ..

Αίας ο Λοκρός
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Ο Αίας ο Λοκρός υπήρξε εθνικός ήρωας των Λοκρών , γιος του Οιλέα, ο ένας από τους δύο γνωστούς ήρωες με αυτό το όνομα (ο άλλος ήταν ο Αίας ο Τελαμώνιος από την Σαλαμίνα) που έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο.


Ο Αίας ο Λοκρός ατιμάζοντας την Κασσάνδρα.
Διέπρεψε στον πόλεμο εναντίον των Τρώων και μετά την άλωση της Τροίας, ο Αίας ατίμασε την ιέρεια Κασσάνδρα μέσα στον ναό της θεάς Αθηνάς. Κατά την επιστροφή στην Λοκρίδα, ξέσπασε καταιγίδα κοντά στην Εύβοια και ο Αίας σώθηκε πάνω σε έναν βράχο λέγοντας προς τους θεούς ότι θα επιβιώσει παρά την θέληση τους. Τότε ο Ποσειδώνας προσβεβλημένος από την αλαζονεία του, διέλυσε τον βράχο με την τρίαινα του και ο Αίας χάθηκε. Η θεά Αθηνά, εξαιτίας της ασέβειας του Αίαντα, προκάλεσε τα δεινά της φυλής των Λοκρών για χίλια χρόνια και τους υποχρέωσε να στέλνουν κάθε χρόνο παρθένες καλών οικογενειών στο Ίλιον της Αθήνας, για να υπηρετούν σαν δούλες στον ναό της.
Οι Λοκροί πολεμώντας με την φάλαγγα τους, άφηναν πάντα μια θέση κενή γιατί πίστευαν ότι ο Αίας πολεμούσε πάντα μαζί τους και μετά τον θάνατό του. Η γιορτή των Λοκρών προς τιμήν του ήρωά τους ήταν τα "Αιάντεια", ενώ πολλά νομίσματά τους τον απεικόνιζαν σαν τον αγέρωχο και περήφανο πολεμιστή.
Αιάντεια
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Τα Αιάντεια ήταν ονομασία αρχαίων ελληνικών εορτών που γίνονταν προς τιμή των δύο σπουδαίων Βασιλέων ηρώων του Τρωικού πολέμου, του Αίαντα του Τελαμώνιου και του Αίαντα του Λοκρού.
Οι εορτές προς τιμή του Λοκρού τελούνταν στη μητρόπολη των Λοκρών, στην Οπούντα, ενώ εκείνες προς τιμή του Τελαμώνιου, τελούνταν αρχικά στη Σαλαμίνα με θυσίες, αγώνες εφήβων, με ημερήσια πομπή και νυκτερινή λαμπαδηδρομία. Επίσης κατά τη διάρκεια της εορτής στη Σαλαμίνα τελούνταν και "άμιλλα πλοίων".
Απο τα τελούμενα αγωνίσματα των εορτών αυτών σπουδαιότερο θεωρείτο ο "μακρύς δρόμος". Χαρακτηριστικό της ιερής πομπής των Αιαντείων ήταν η περιφορά φερέτρου επί του οποίου φέρονταν ανδρείκελο με πλήρη πανοπλία στη μνήμη του ήρωα. Όταν οι Αθηναίοι κατέλαβαν τη Σαλαμίνα μετέφεραν την εορτή αυτή και στην Αττική.
Επίσης με την ονομασία "Αιάντεια" αναφέρονται και μεταξύ των σπαρτιατικών εορτών, που σημαίνει ότι η τέλεσή τους στη κλασική εποχή είχε γενικευθεί. Από διάφορες επιγραφές που έχουν βρεθεί διαπιστώνεται ότι τα "Αιάντεια" τελούνταν ακόμη και στη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας μέχρι τις αρχές της Βυζαντινής περιόδου.