ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΧΡ. ΜΠΩΚΟ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΤΙΝΟ

Mαρτίνο μου

Μαρτίνο μου μικρό και γραφικό ,

κοντά σε κάμπους,θάλασσες,

στα πεύκα αγκαλιασμένο,

ωραίο χωριό,σε Αθήνα κοντινό.

Χωριό μου είναι πατρικό,δεν έζησα κοντά του,

σαν τον πατέρα μου, όταν ήτανε παιδί μικρό,

πήγαινα μόνο σε λίγες γιορτές,τα καλοκαίρια,

τα Χριστούγεννα και τις Αποκριές,

ψήναμε αρνάκια στην αυλή,

εκείνες τις αξέχαστες τις Πασχαλιές!

Πότε μπουμπούνιζαν οι ουρανοί,

από του Πάσχα τα πυροτεχνήματα,

πότε μυρίζαν οι καπνοί,

που ανέβαιναν στις εκκλησιές

και στα οικοδομήματα!

Είχε η Ανάσταση την κοσμοσυρροή,

του βαρελότου φόβο

και σφύριγμα του βεγγαλικού,

άστραφτε,έκαιγε ο ουρανός,

παιδιά,γυναίκες γύριζαν με το Άγιο Φως!

Μαρτίνο εσύ μισή πατρίδα μου,

ξανά λίγες φορές μπορώ να ξαναρθώ κοντά σου,

οι αναμνήσεις όμως μου ξανάρθαν όμορφα,

τον τρύγο που πατούσαμε στο πατητήρι,

τα αμπέλια που τρυγούσαμε

και τρώγαμε το ψωμοτύρι,

το λάδι,το κρασί,στο σπίτι του παππού,

οι κατσικούλες και τα γουρουνάκια

που κοιτούσαμε κάθε χρονιά σαν ήμασταν παιδάκια,

το τηγανόψωμο που έφτιαχνε μονάχη η γιαγιά,

καθόμαστε όλοι ,με αγάπη,

δίπλα στο τζάκι,στη ζεστή γωνιά!

                                     Χρήστος Α. Μπώκος

                                             Παιδίατρος