ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΩΚΟΥ

Ατaλάντη Όμορφη

Αταλάντη .. όμορφη,

πατρίδα.. της ψυχής

λουλούδι .. παιδικής ζωής

ανάμνηση ..τ΄αποβραδίς ..

Σχολεία, αλάνες κιαναμνήσεις

θύμησες, βόλτες, συγκινήσεις,

γιορτές, τραγούδια κιαγκαλιές

ενώναν τότε παιδικές καρδιές!

Είσαι ωραία Αταλάντη,

όμορφη και ιστορική,

στέκεσαι εκεί…

στα πόδια του βουνού,

βλέπεις εκεί

αγναντεύοντας.. τηθάλασσα,

ένα ζεστό απομεσήμερο καλοκαιριού!

Θέλω ωραία μου πατρίδα,

αυτούς τους στίχους να σου γράψω,

να δείξω πως σε αγαπώ

κιας μη σε βλέπω τόσο πια, πολύ συχνά σε λαχταρώ!

Έχεις ωραία δέντρα κιουρανό,

καθάριο αέρα απ΄τον Παρνασσό,

όλα κοντά σου τά΄χεις,

είσαι και τυχερή θαρρώ

θάλασσες και βουνά,

ωραίους κάμπους και χωριά,

κοντά τις πόλεις, τα μνημεία, τα ιερά,

τα χώματα των πατεράδων μας,

τα αιματοβαμένα των αγώνων,

για της Ελλάδας μας τα ιδανικά!

Αταλάντη μου ιστορική,

αθάνατη μες τους αιώνες,

μία και μοναδική, μες την καρδιά της Ρούμελης,

που τραγουδάει και χορεύει,

τη χαρά και τον καημό,

μ’έναν σκοπό πατριωτικό, μοναδικό!

“Αφιέρωμα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου….»

Μαρτίνο μου

 

Μαρτίνο μου μικρό και γραφικό,

κοντά σε κάμπους, θάλασσες,

στα πεύκα αγκαλιασμένο,

ωραίο χωριό, σε Αθήνα κοντινό.

Χωριό μου είναι πατρικό, δεν έζησα κοντά του,

σαν τον πατέρα μου, όταν ήτανε παιδί μικρό,

πήγαινα μόνο σε λίγες γιορτές, τα καλοκαίρια,

τα Χριστούγεννα και τις Αποκριές,

ψήναμε αρνάκια στην αυλή,

εκείνες τις αξέχαστες τις Πασχαλιές!

Πότε μπουμπούνιζαν οι ουρανοί,

από του Πάσχα τα πυροτεχνήματα,

πότε μυρίζαν οι καπνοί,

που ανέβαιναν στις εκκλησιές

και στα οικοδομήματα!

Είχε η Ανάσταση την κοσμοσυρροή,

του βαρελότου φόβο

και σφύριγμα του βεγγαλικού,

άστραφτε, έκαιγε ο ουρανός,

παιδιά, γυναίκες γύριζαν με το Άγιο Φως!

Μαρτίνο εσύ μισή πατρίδα μου,

ξανά λίγες φορές μπορώ να ξαναρθώ κοντά σου,

οι αναμνήσεις όμως μου ξανάρθαν όμορφα,

τον τρύγο που πατούσαμε στο πατητήρι,

τα αμπέλια που τρυγούσαμε

και τρώγαμε το ψωμοτύρι,

το λάδι, το κρασί, στο σπίτι του παππού,

οι κατσικούλες και τα γουρουνάκια

που κοιτούσαμε κάθε χρονιά σαν ήμασταν παιδάκια,

το τηγανόψωμο που έφτιαχνε μονάχη η γιαγιά,

καθόμαστε όλοι, με αγάπη,

δίπλα στο τζάκι, στη ζεστή γωνιά!

“Για το πατρικό χωριό ..με αγάπη!”