Μανώλης Χ. Φουρναράκης 1925-2008 Στο Μαρτίνο Φθιώτιδος όπου ασκεί το ιατρικό του επάγγελμα. Κατακτά τους κατοίκους, αποσπά το σεβασμό και την αγάπη τους.

Μανώλης Χ. Φουρναράκης 1925-2008

Στο Μαρτίνο Φθιώτιδος όπου ασκεί το ιατρικό του επάγγελμα. Κατακτά τους κατοίκους, αποσπά το σεβασμό και την αγάπη τους.

• 
• 
• 
• 
Ο Μανώλης Φουρναράκης γεννήθηκε στην Αννω Βιάννο το 1925. Ηταν το τρίτο από τα 5 παιδιά του Χαριδήμου Γ. Φουρναράκη και της Ελένης Σταματάκη από τις Αγιές Παρασκιές. Και οι δυο γονείς προέρχονταν από εξαιρετικές οικογένειες κι επέδρασαν αποφασιστικά στην ποιοτική και κοινωνική εξέλιξη των παιδιών τους. Ο Μανώλης πραγματοποίησε τις βασικές και γυμνασιακές του σπουδές στο Δημοτικό σχολείο και στο 6τάξιο Γυμνάσιο της Ανω Βιάννου απ’ όπου αποφοίτησε το 1942. Εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία παρακολούθησε μετά την απελευθέρωση (1945).

Από την Ιατρική Σχολή Π.Α. πήρε το δίπλωμά του το 1951. Στρατεύεται ως γιατρός οπλίτης και όχι ανθ/τρος, λόγω της αντιστασιακής του δράσης και θα παραμείνει έτσι για πολύ καιρό. Τελικά ονομάζεται ανθ/τρος. Μετά την απόλυσή του κατεβαίνει στη Βιάννο και ασκεί το ιατρικό του επάγγελμα δίπλα στον αξέχαστο γιατρό και φίλο Βαγγέλη Ηγουμενίδη. Ομως η Βιάννος δεν τον κρατά για πολύ, αφού ο μεγάλος του έρωτας η Μαρία η Μπερδελή-φοιτήτρια της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής-βρίσκεται στην Αθήνα. Ο Μανώλης ανεβαίνει στην Αθήνα, παντρεύεται και πηγαίνει μετά από σύντομη παρουσία κάπου αλλού στο Μαρτίνο Φθιώτιδος όπου ασκεί το ιατρικό του επάγγελμα. Κατακτά τους κατοίκους, αποσπά το σεβασμό και την αγάπη τους.

Αξέχαστε μου φίλε

Οι προβολείς μου είναι στραμμένοι πάνω σου, σε κοιτάζω, σου κάνω παρέα, συζητούμε κι ας μην έχεις ιδέα.

(Σημ. Σχολιάζει αισιόδοξα και με χιούμορ τις δραματικές μου σπουδές...)

... Αυτό το μπιμπίκιασμα που πάθαινε το δέρμα του προσώπου σου σαν άκουες καλή μουσική ή όμορφα και συγκινητικά λόγια για ποιηματάκια, πάντα τόχα σημάδι για ανέβασμα. Ελεγα: Για να παθαίνει αυτός τέτοια μπιμπικίσματα και σουφρώματα σαν ακούει και βλέπει πράγματα που από μένα περνούν και λίγο μ’ αγγίζουν, πάει να πει πως έχει μέσα του ένα διάβολο. Αλήθεια, μέσα σου φωτίζει μια φλόγα φίλε μου... αλλοιώτικη...

Μαρτίνο Φθιώτιδας 25.9.1956

Αγαπητέ μου φίλε Μανώλη

...Ημουν αγνός και λίγο-πολύ είμαι ακόμα σαν το “ιδανικό”. Το ωραίο με προσείλωνε, το καμάρωνα σαν το συναντούσα μα και τη σκιά του-το πίσω του μέρος-πάντα τόψαχνα κι έτσι, πάντα, έστω και λίγο, ήμουν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσω πίσω από τα πιο ωραία, τα πιο άσχημα τα πιο βρώμικα...

Μαρτίνο 17.2.1958

Αγαπητέ Μανώλη

Με μεγάλη χαρά έμαθα πως εταίριασες και πως το ταίρι σου είναι μια σεμνή και συμπαθέστατη κοπέλα. Μου το είπε η Μαρίκα καθώς για ένα πρωί περαστικοί από την Αθήνα την είδαμε και σε διαβεβαιώ πως το δεχτήκαμε καλλίτερα κι από τον “ΣΠΟΥΤΝΙΚ”.

Μαρτίνο 20.9.58

Δεν ξέρω πως ν’ αρχίσω. Είμαι σαν τον άτακτο μαθητή στο Συμβούλιο των καθηγητών, αν ήμουν μπροστά σου. Θα κοκκίνιζα και θα έτριβα τα χέρια μου με αμηχανία μα και τώρα που σου γράφω δεν βρίσκομαι σε καλλίτερη θέση. Δεν ξέρω πως ν’ αρχίσω μα θα βάλω μπρος μ’ ευχές. Σου εύχομαι να ζήσεις ευτυχισμένος... Σου εύχομαι να “θάλεις να ακμάζεις και να διαπρέπεις πάντοτε” αυτό είναι παρμένο από την κάρτα του Ι. Στειακάκη από τη Στειακάκενα έως εποχής τρυφεράς.

Οι ευχές είναι καλό να δίδωνται μετά το μήνα του μέλιτος. Ο μήνας αυτός είναι οπωσδήποτε ευτυχισμένος, έτσι λένε όλοι, έτσι μου γράφεις και συ, συνεπώς είμαι μέσα στη πραγματικότητα...

Αυτά τα αποσπάσματα από τα γράμματα του καλύπτουν τη χρονικό περίοδο 1945-1958. Δεκατρία μεταπολεμικά χρόνια που τα χαρακτηρίζει η πυκνότητα δραματικών κοινωνικών πολιτικών συγκρούσεων, με επιβολή του ισχυροτέρου το “Δίκαιο
Μανώλης Στρατάκης
Απόσπασμα απο:
Εφημεριδα ‘’ΠΑΤΡΙΣ’’
Arclive.patris.gr