Για το Στάθη που «έφυγε» στα 42 του χρόνια…

Κατηγορία: Φύλλο 48

Στις 7 Οκτωβρίου 2016, ενας νέος συμπολ ί της μας, ο Στάθης Σταματάκης, στα 42 του χρόνια πέρασε στην άλλη όχθη… Η απώλειά του βύθισε σε απέραντο πόνο την οικογένειά του, τους φίλους του, την κοινωνία του Μαρτίνου και όχι μόνο.
Δημοσιεύουμε το κείμενο που διαβάστηκε ως τελευταίος αποχαιρετισμός από το συντοπίτη μας, Δημήτρη Δήμου, σε αυτή τη σκληρή στιγμή. Να πούμε ότι το σπαρακτικό αυτό κείμενο μας δόνησε και ακόμη έχουμε την εικόνα και τα αναφιλητά που κατά κύματα έφταναν στα αφτιά μας ενόσω το ακούγαμε.
Για αυτό το σκληρό γεγονός εκφράζουμε τη θλίψη μας και να πούμε και εμείς το καλό ταξίδι...

Σε αυτές τις στιγμές του απέραντου, του αμέτρητου, του αβάσταχτου πόνου, όπου δε βρίσκει κανείς μέτρα και σταθμά για να τον ζυγίσει, μόνο ο ποιητικός λόγος μπορεί να βρει «τα ίσια», αφού μόνο αυτός μπορεί με μια λέξη, με μια φράση, με ένα στίχο να πει όλα όσα χρειάζονται σελίδες ολόκληρες.

«Η πέτρα έπεσε στη θάλασσα και το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν ζωή…»

Τα νέα, τα άσχημα, φτάνουν γρήγορα στις μέρες μας, στα πέρατα του κόσμου, καθώς τα παίρνει ο άνεμος και γίνονται μπουχός και ανεμοστρόβιλος που σαρώνει τα πάντα. Έτσι, οι λέξεις ζυγίζονται, μετριώνται ή δε βγαίνουν ή δε βρίσκονται για να περιγράψουν αυτό που έτυχε.

«Ο Στάθης δε θα είναι πια μαζί μας...»
«Η πέτρα έπεσε στη θάλασσα...»

Το μόνο που απομένει πια σε εμάς είναι να βλέπουμε τους κυματισμούς της, κύκλους ολόκληρους που στην αρχή είναι μικροί και καθώς απλώνονται μεγαλώνουν και μεγαλώνουν, ώσπου στο τέλος χάνονται, θυμίζοντας τον άλλο κύκλο, αυτόν της ζωής, που για τον Στάθη έκλεισε στα 42 του χρόνια, με άγαρμπο και βίαιο τρόπο.

Αγαπημένε
Δε βρίσκουμε λόγια να πούμε, αν και υπάρχουν, σε εμάς δε βγαίνουν, για να σου τα πούμε. Όπως, δε βγαίνουν και οι απαντήσεις στα τεράστια «γιατί» που στέκονται στην άκρη των δοντιών και στα μεγάλα μάτια, τα γεμάτα απορία του Παναγιώτη και της Νάσιας των δύο μικρών παιδιών σου. Δε βρίσκουμε λόγια για να δικαιολογήσουμε την απουσία σου, που θα είναι πια παντοτινή, τόσο για τη Σωσώ, τη γυναίκα σου, όσο και για τους γονείς σου, τους συγγενείς, τους φίλους σου αλλά και για όλους εμάς, που σε ξέραμε.

Αγαπημένε
Το σίγουρο είναι ότι θα μας λείψεις, θα μας λείψει η στιβαρή σου παρουσία, το «γεια και χαρά σου», η καλημέρα σου, οι χαμηλοί σου τόνοι. Σκληρά πράγματα και πώς να τα σηκώσει κανείς. Μόνο λόγια παρηγοριάς και αυτά λειψά μπορούμε να πούμε και το σίγουρο είναι ότι ο πόνος για τους δικούς σου θα είναι χωρίς γιατρειά…Ας λένε ότι ο χρόνος είναι βάλσαμο. Σε αυτές τις στιγμές είναι σαράκι σκέτο.

«Η πέτρα έπεσε στη θάλασσα...»
Έτσι, στα γρήγορα γίναν όλα. Γρήγορα μεγάλωσες, αφού η βιοπάλη δεν άφηνε περιθώρια για κάτι διαφορετικό, γρήγορα δημιούργησες και γρήγορα φεύγεις, όχι βέβαια με τη δική σου θέληση. Σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθουμε το πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε και ας κομπάζουμε φορές για το αντίθετο, οι ανόητοι.

Τώρα, αυτό που νοιώθουμε, είναι να στέκουμε σιωπηλοί και να αναλογιζόμαστε στιγμές που είχαμε μαζί σου, μέσα σε εκκωφαντική και απέραντη σιωπή.

Σιωπή, για όλα όσα έγιναν...
Σιωπή, για όσα έγιναν και δεν έπρεπε να γίνουν...
Σιωπή, για όλα όσα έγιναν τόσο γρήγορα...
Σιωπή, καθώς στεκόμαστε με τα «χέρια αδειανά...»
Σιωπή, με τον κόμπο στο λαιμό να μας πνίγει και να μην αφήνει τα δάκρυα να βγουν, ποτάμι ολόκληρο και να χυθούν στη θάλασσα που εσύ έπεσες, για να σε θρηνήσουν…

Άιντε, καλό σου ταξίδι, μανάρι μου, θα σε θυμόμαστε…

Μαρτίνο,
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016
Δημήτρης Δήμου