Φως Ελληνικό: Ερωτικός Ύμνος

Κατηγορία: Φύλλο 8

Εσύ της Ελένης το κάλλος

και Διάκου σπασμένο σπαθί,

δικό σου το έξοχο πάθος,

γενναίο του Φοίβου παιδί!

 

 

 

 Το χιόνι ποτέ δεν πλακώνει,

σαν πέτρα του τάφου βαρύ,

γοργόφτερο το χελιδόνι

στην Άνοιξη σε προσκαλεί.

 

Οι έρωτες παίζουν μαζί σου,

Απρίλης ο μήνας σαν μπει,

παρέκει ο Αύγουστος στέκει

γλυκό να σου πάρει φιλί.

 

Τους βράχους το κύμα χαϊδεύει,

σα να 'ταν Γοργόνας κορμί,

ασίγαστος φλοίσβος σου στέλνει

γλυκιά, σαν αυλού, μουσική.

 

Στολίζουν τα όρη σου σπάρτα,

αφάνες, θυμάρι πολύ,

οι λίγες καλές σου κοιλάδες

μοσχάτο παράγουν κρασί.

 

Υδάτων πηγές αναβρύζουν

και τρέχουν χαρούμενα κει,

με άνθη τα ρέματα ραίνουν,

στολίζουν της όχθης κορφή.

 

Ηχούν τα κουδούνια της στάνης,

ορχήστρας σαν ήχοι γλυκείς,

νανούρισμα για τον τσοπάνο,

"αντίδωρο" της προσευχής.

 

Μα τ' όνειρο φέρνει στο νου του

την κόρη π' αγάπησε, δες,

τον όρκο στον ύπνο του κάνει

καλά να ζει μόνο μαθές,

 

της Ελλης την όψη σαν βλέπει

λουσμένη στου Ήλιου το φως.

Ελλάδα καλή, σαν την πρώτη

Αγάπη, π' αγάπησε νιος.

 

Το φως της Ελλάδας δε λάμπει

αλλούθε στον κόσμο αυτό,

πλημμύρα σε λόφους και κάμπους,

λυκόφως, λυκαυγές καλό.

 

Παράδεισο άφησε σ' άλλους,

που ήταν της μοίρας γραφτό

βάρβαροι να μείνουν εκείνοι,

χωρίς φως το Ελληνικό.

 

"Θεούς που σε στόλισαν, χώρα,

με τόσα στολίδια καλά,

θυμήσου και τίμησε τώρα,

καθώς και σε χρόνια παλιά.

 

Το φως σου να φέξει και πάλι,

ανθρώπου και νου και καρδιά

φωτίζοντας ας οδηγήσει

ξανά στη γλυκιά Λευτεριά.

 

Ελλάδα, πανώρια πατρίδα,

σου λείπουν παιδιά πιο πολλά,

της δόξας να πλέκουν στεφάνια

με χέρια καλά, καθαρά.

 

Δικό σου τον ύμνο να ψάλλει

αγνός, δυνατός ποιητής,

κιθάρα να δώσει τον ήχο

γλυκιάς, σα θεάς, μουσικής.

 

Χορός να στηθεί των παρθένων,

γοργός σαν το φως αστραπής,

πικρό του θανάτου το μνήμα,

της νιότης ο πόθος γλυκύς.

 

Διόνυσου νέο βαρέλι,

με πνεύμα παλιό ν' ανοιχτεί,

να πίνουν και νέοι και γέροι

σε Νόστου μεγάλη γιορτή!

 

Βαρύς ο δικός σου ο πόνος,

σαν πέτρα του τάφου βαριά,

πλακώνει του νέου στα ξένα,

ματώνει τη δόλια καρδιά.

 

Αγέρι τον φύσηξε Νότου

σε τόπο δεινό ξενιτιάς,

της Νέας Οδύσσειας φόρος,

καημός μιας αγάπης παλιάς,

 

Κι ο πόνος τραγούδι θα γίνει,

σαν αύρα Αιγαίου αγνό,

των φίλων τα χείλη να ψάλλουν

σε ξένου καλό γυρισμό!"

 

Απο το βιβλίο του Χρυσάφη Ευαγγέλου
Από την Κυρτώνη
“Μούσα Τρίμορφη  -    Μούσα Γλυκοφιλούσα”