ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ - ΚΥΠΡΟΣ: Ρεαλισμός ναι αλλά τι είδους;

Κατηγορία: Φύλλο 9

 Απαντούμε:

Αν ρεαλισμός είναι να αποδεχθούμε πως το 18% του πληθυσμού της Κύπρου πρέπει να κατακρατεί το 30% και πλέον του εδάφους της νήσου και παράλληλα να συγκυριαρχεί (μαζί και οι Τούρκοι) στην υπόλοιπη νήσο και να καταδυναστεύει το 82% του πληθυσμού, τότε ΟΧΙ, δεν πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ούτε εμείς, ούτε οι Ελληνοκύπριοι.

Αν ρεαλισμός είναι η μη άσκηση από την Ελλάδα των δικαιωμάτων εγγύησης των συμφωνιών για την Κύπρο, τότε ναι δείξαμε απαράδεκτο ρεαλισμό και το αποτέλεσμα ήταν η ανακήρυξη του ψευδοκράτους και τα όσα ακολούθησαν και σχεδιάζονται (έξωθεν) να ακολουθήσουν. Μπορούμε να τα ασκήσουμε τώρα. Δεν είναι αργά. Απόφαση χρειάζεται.

Αν ρεαλισμός είναι η διαπραγμάτευση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, κατοχυρωμένων με διεθνείς συνθήκες, στο Αιγαίο, ή όπου αλλού, απλά επειδή η Τουρκία τα αμφισβητεί, τότε ΟΧΙ, δεν μπορούμε να είμαστε ρεαλιστές. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας δεν διαπραγματεύονται. Υπερασπίζονται αποφασιστικά. Και με τα όπλα. Και δεν καθιστάς το ισχυρό σου ασθενές απέναντι σε μια τόσο σοβινιστική Τουρκία.

Αν ρεαλισμός είναι, τα όσα ελάχιστα, με τεράστιες θυσίες της φυλής, διεσώθηκαν από την Ανατολή, να παραδοθούν στην Ανατολή, με σχεδιασμό της Δύσης, ε! τότε ΟΧΙ, είναι αδύνατο να είμαστε ρεαλιστές.

Ας πούμε όμως και τούτα, τα τόσο γνωστά, όσο και αιώνια.

Αν οι Έλληνες ήσαν ρεαλιστές δεν θα υπήρχαν Μαραθώνες και Σαλαμίνες και σήμερα κάποιοι άλλοι από την Ανατολή θα έβαζαν τους όρους του παιχνιδιού σε κάποιους άλλους στη Δύση.

Αν οι Έλληνες ήσαν ρεαλιστές, δεν θα υπήρχε το 1821 και σήμερα πολύ πιθανόν οι Τούρκοι θα είχαν απαιτήσεις πολύ μεγαλύτερες και πολύ δυτικότερα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. 

Αν οι Έλληνες ήσαν ρεαλιστές το 1940, όπως οι Τούρκοι, θα είχαν αποφύγει τις εκατόμβες και την πλήρη καταστροφή της χώρας τους και όλα τα τραγικά επακόλουθα ενός δεκαετούς εξωτερικού και, «στημένου», εμφυλίου πολέμου και, πολύ πιθανόν, θα είχαν αποφύγει και την ξένη εξάρτηση.

Για το τελευταίο τούτο και ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ γιατί η Κρήτη (και η Ελλάδα) είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟ σημείο στήριξης της πολιτικής της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ που ευαγγελίζονται (και προωθούν) οι ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή.

Το Κυπριακό βρίσκεται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα. Ούτε η ιστορία, ούτε το έθνος, ούτε ο Ελληνικός και Ελληνοκυπριακός λαός θα συγχωρέσουν ή θα αποδεχθούν ένα «διάτρητο» άλλοθι. Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας. Η ευθύνη όμως των πολιτικών για τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή των κοσμογονικών μεταβολών σε παγκόσμιο, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, είναι τεράστια. Ασφαλέστατα το γνωρίζουν. Όποιος δεν το μπορεί, ας αποχωρήσει.

Αντιστράτηγος ε.α.

Νικ. Βορβολάκος

Επίτιμος Δ/της 1ης Στρατιάς

πρώην Αρχηγός Εθνικής

 Φρουράς Κύπρου