Ο θάνατος πάντοτε μεν είναι σκληρός, αλλ’ όταν αλύπητα χτυπάει νιάτα που μόλις ήγγισαν τον γλυκό χορό της ζωής... όταν ως ψυχρός βοριάς παγώνει τα λουλούδια!... που μόλις άνοιξαν τα φύλλα των, όταν ως βίαιος σπάει ανηλαιώς τρυφερά στελέχη των λουλουδιών, γίνεται... απαίσιος, μαύρος...

Όταν όμως η υπερτάτη ανθρωπίνη θυσία της ζηλευτής λεβεντιάς κατατήθεται έμπροσθεν του μεγαλοπρεπούς βωμού της πατρίδος, τα ονόματα των ηρωικών εθνομαρτύρων στολίζονται από τον φωτοστέφανον της δόξης και γλυκά λάμπουν εις την μνήμη των απογόνων!...

Ο ηρωικός Σταμάτης μας μόλις τον Ιούνιον του έτους 1935 εξήλθεν από την Σχολή Αξιωματικών Αεροπορίας ως Ανθυποσμηναγός...

Όλα γύρω του γελούσαν, αντίκριζεν όλα τα ζητήματα με την ζωιρότητα και ορμητικότητα του νέου, που διψά να αναλάβη δράσιν, να δοκιμάση όλας τας σωματικάς, πνευματικάς και επαγγελματικάς ικανότητάς του.

Η μεγάλη μας μητέρα Ελλάς που πλημμυρίζει από λαχτάραν όταν βλέπει τέτοιες πλούσιες πηγές ζωηράς νεότητος ν’ αναβλίζουν από το τιμημένον έδαφός της, δεν ήργισε απαντώσα εις την αισχράν Ιταλίαν να δώση τας επιθυμητάς ευκαιρίας εις τον αείμνηστον ήρωά μας.

Ακούραστος σωματικώς, ακατάβλητος ψυχικώς, συνεδίαζεν την εργατικότητα, την επιμέλειαν, την δραστηριότητα με την ακράτητον ορμήν, την αξιοθαύμαστον ανδρείαν, το αμείωτον σθένος της ψυχής του! Αι αρεταί αυταί επέτρεψαν εις τον αλησμόνιτον συμπατριώτην μας να προσφέρη διαφόρους και πολιτίμους υπηρεσίας εις την Πατρίδα!

Ανήκεν εις την βομβαρδιστικήν αεροπορίαν, η οποία αναγγάζει τις στρατιές του Μουσσολήνη να ζητούν διαρκώς καταφύγιο στα απρόσιτα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας.

Ο νεαρός ήρωας με τα σιδερένια φτερά του εις την πρώτην γραμήν του πυρός, κατέβαλλεν συνεχώς προσπαθών να διευκολήνη τας κινήσεις του στρατού μας, με ακούραστον ζήλον εμβοβάρδιζεν τους στρατιωτικούς δρόμους και τα οχυρωματικά έργα του εχθρού, πολάκις δε ήλαζεν τον γδούπου των βομβών με το σύριγμα του πολυβόλου του. Εβομβάρδιζεν με τον Αϊτόν του αλύπητα τα αεροδρόμια και τις αποθήκες των Τυράννων και της Αυλώνος!... Το αεροπλάνον του ηρωικού μας Σταμάτη, γεμάτο τρίπες από τις σφαίρες των Ιταλών, που γι’ αυτόν κάθε σφαίρα ήτο και ένα λουλούδι, πετούσε συνεχώς εις τον ουρανόν της αιματοβαμένης Αλβανίας και συνέτριβε διαρκώς τα μεταφορικά μέσα και τα αεροπλάνα του Μουσολήνη.

Την δε πρωίαν της 15ης Νοεμβρίου διατάσετται να βομβαρδίση την Κορυτσάν, έχων την θέσιν του βομβαρδιστού, ο Αθάνατος νεκρός μας, όρμησε σαν θύελλα, αλλά εγγρεμήσθησαν εις την βιαιότητα και ο εχθρός κατεστάλη κυριολεκτικά!

(Ετηρήθη η ορθογραφία και η στήξις του πρωτοτύπου).

Το ανωτέρω κείμενο ευρέθη εις τα κατάλοιπα του πατρός μου Στεφάνου Λ. Στεφάνου και αποτελεί προσχέδιο λόγου για την επιμνημόσυνο δέηση του Σταμάτη Χαραλάμπους που έγινε στο Μαρτίνο.

 

Το έγραψε δε ο αδελφός του Σταμάτη, ο Γιάννης Χαραλάμπους.

 

Επιμέλεια - Έρευνα:

Αρχείο Ζαφείρας Στεφάνου