Αποκλειστική συνέντευξη παραχώρησε στην εφημερίδα μας ο Γερόλυκος ποδοσφαιριστής του Οπουντίου Αθανάσιος Γ. Δάρρας που άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τον Οπούντιο και για το ποδόσφαιρο του Μαρτίνου όλα αυτά τα χρόνια.

Α.Κ.: Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το ποδόσφαιρο;

Α.Δ.: Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο ξεκίνησε στις αλάνες του Μαρτίνου και συγκεκριμένα στην “Σπέλα του Γκίν’’. Οι δάσκαλοι, μας απαγόρευαν να παίζουμε μπάλα στο γήπεδο. Επίσης το εσωτερικό πρωτάθλημα μεταξύ Μαρτιναίων του Λούμουθ και του κάτω χωριού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αγάπη μου για το ποδόσφαιρο.

Α.Κ.: Πότε ήταν η πρώτη φορά που αγωνίστηκες με τον Οπούντιο; Πότε ιδρύθηκε ο Οπούντιος;

Α.Δ.: Πρώτη φορά αγωνίστηκα σε ηλικία 15 χρονών για το πρωτάθλημα μεταξύ Οπουντίου και Αμφίκλειας (Δαδί) με πλαστό δελτίο γιατί το δικό μου δεν είχε έρθει από την Ομοσπονδία της Λαμίας.

Ο Οπούντιος ιδρύθηκε περίπου το 1939, με τον πόλεμο αδρανοποιήθηκε, ξεκίνησε πάλι περίπου το 1958, σταμάτησε όμως διότι ένας από τους πιο βασικούς ποδοσφαιριστές, ο Ιωάννης Τσαμάτης, έσπασε το πόδι του.

Από το 1968 και μετά με καλές διοικήσεις και προπονητές αρχίζει η άνοδος του Οπούντιου και στα επόμενα τρία (3) χρόνια ανεβαίνει τις κατηγορίες Γ, Β, Α Ερασιτεχνικές Φθιώτιδας.

Α.Κ.: Η στήριξη των φιλάθλων και των ανθρώπων του Μαρτίνου ήταν σημαντική; Ο Σύλλογος είχε στήριξη από μεμονωμένα πρόσωπα ή υπήρχε συλλογική στήριξη;

Α.Δ.: Η συμμετοχή των Μαρτιναίων ήταν φανταστική. Για τους εκτός έδρας αγώνες τρία λεωφορεία δεν μας φτάνανε και στα εντός έδρας παιχνίδια δεν υπήρχε κανένας Μαρτιναίος στο χωριό, όλοι ήταν στο γήπεδο. Οι Μαρτιναίοι θεωρούσαν υποχρέωσή τους την οικονομική ενίσχυση του Οπουντίου, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Βέβαια και οι οικονομικοί παράγοντες της τότε εποχής δεν ήταν αδιάφοροι.

Α.Κ.: Παίκτες που ξεχώρισες και άφησαν το στίγμα τους στον Οπούντιο;

Α.Δ.: Όλοι ήταν οι καλύτεροι του Μαρτίνου, αλλά στο μυαλό μου έχουν μείνει οι παρακάτω και ας με συμπαθούν οι υπόλοιποι που ξεχνάω. Νίκος Γαρδικιώτης, Κων/νος Δ. Δημάκης (Μανόβρας), Μιχάλης Κ. Κούρος, Θεόδωρος Γ. Πύλιας, ο αείμνηστος Παναγιώτης Α. Σταματάκης και Δημήτριος Κ. Δημάκης.

Εκτός από αυτούς θυμάμαι και νεότερους που αγωνίστηκα μαζί τους με την ιδιότητα του παίκτη αλλά και του προπονητή. Παναγιώτης Κ. Ρούσσης, Κων/νος Ι. Μπέρδος, Γρηγόρης Κ. Πουλάκης.

Α.Κ.: Προπονητές που ξεχώρισες μπορείς να μας πείς;

Α.Δ.: Πρώτος και ο καλύτερος που πέρασε από τον Οπούντιο στην εποχή μου ήταν ο Σταύρος Δουβής, παίζαμε 120’ λεπτά χωρίς κούραση, βέβαια ο Πελέκης και ο Χάνος. Εδώ να αναφέρω ένα περιστατικό σε περίοδο προετοιμασίας της ομάδας επί εποχής Δουβή. Έγινε λάθος προγραμματισμός και στο Μαρτίνο ήρθαν δυο ομάδες από την Αθήνα για να παίξουν αγώνα προετοιμασίας. Δεν διώξαμε καμία ομάδα. Δώσαμε δύο αγώνες από ώρα 13-15 με τη μια ομάδα και κερδίσαμε 3-1 και από ώρα 15-17 με την άλλη, χωρίς διακοπή και αποτέλεσμα 2-2. Αυτό το είπα περισσότερο για ενημέρωση των νέων αθλητών.

Α.Κ.: Η χειρότερη στιγμή στον Οπούντιο, η πιο δύσκολη χρονιά σου και η καλύτερη;

Α.Δ.: Η χειρότερη στιγμή που θυμάμαι ήταν όταν η Διοίκηση, για λόγους δικούς της, μας εγκατέλειψε. Εμείς οι ποδοσφαιριστές όλοι μαζί συνεχίσαμε και εκτός από ποδοσφαιριστές ήμασταν και Διοίκηση με πρόεδρο τον αείμνηστο Κων/νο Αργυρίου Γκιώνη. Προπονητής - παίχτης εγώ, ταμίας ο Κων/νος Δ. Δημάκης (Μανόβρας) και οι υπόλοιποι στο Δ.Σ. Έτσι κρατήσαμε την ομάδα όρθια για μια χρονιά.

Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν παίξαμε μπαράζ ανόδου από την Β’ στην Α’ Ερασιτεχνική στο ουδέτερο γήπεδο της Άμφισσας, Οπούντιος - Καμένα Βούρλα 1-0 στο 90’ χωρίς σέντρα για το γκολ. Δεύτερη στιγμή ήταν σαν προπονητής με Διοίκηση τον Κωνσταντίνο Ι. Μπέρδο και Δημήτριο Ν. Κωτσαλά (Τζίμης) που η ομάδα ήταν στην Β’ κατηγορία και πήραμε το πρωτάθλημα με άνοδο στην Α’ στο τελευταίο παιχνίδι στον Άγιο Σεραφείμ. Εδώ θέλω να συγχαρώ τα παιδιά της τότε ομάδας και τους δύο παραπάνω διοικούντες οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα (παπούτσια, ρούχα, γιατροί) και άφησαν και 120.000 δρχ. μετρητά στο ταμείο του Συλλόγου.

Α.Κ.: Πώς βλέπεις γενικά τον Οπούντιο;

Α.Δ.: Προς το παρόν βλέπω θετικά τον Οπούντιο γίνεται καλή δουλειά από όλους. Τα προηγούμενα τρία χρόνια υπήρχαν προβλήματα με αποτέλεσμα την πτώση από την μεγάλη κατηγορία, με ευθύνη των Διοικούντων. Εγκατέλειψαν τους νέους του Μαρτίνου αγοράζοντας παίκτες ξένους ενώ στο Μαρτίνο υπήρχαν ίδιοι και ίσως και καλύτεροι. Οι συμβουλές μου στους Διοικούντες δυστυχώς δεν ακούστηκαν με αποτέλεσμα την παρακμή και τον υποβιβασμό.

Α.Κ.: Με τη μεγάλη σου εμπειρία θα ήθελες να συμβουλεύσεις και τους παίκτες του Οπούντιου;

Α.Δ.: Το έχω επαναλάβει πολλές φορές σαν προπονητής που ήμουν πειθαρχία. Εάν ο στρατός δεν έχει πειθαρχία, δεν είναι στρατός, εάν στην οικογένεια δεν υπάρχει πειθαρχία, δεν υπάρχει οικογένεια, το ίδιο και η ομάδα. Επίσης συμβουλεύω ότι: το ξενύχτι και το ποτό είναι καταστροφή για τους ποδοσφαιριστές, η προπόνηση είναι αυτή που θα τους κάνει καλύτερους και θα τους αναδείξει. Στην προπόνηση η φανέλα πρέπει να ιδρώνει δύο φορές.

Α.Κ.: Στον επίλογο της μικρής συζήτησής μας θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;

Α.Δ.: Σαν προπονητής και σαν παίκτης και όχι μόνο εγώ αλλά και οι συμπαίκτες μου αγκαλιάζαμε τους μικρούς - νέους παίκτες και τους παροτρύναμε να συνεχίσουν και να έρχονται στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολλά ταλέντα στο Μαρτίνο, αλλά οι περισσότεροι έμειναν ταλέντα διότι οι διοικούντες δεν δημιούργησαν νοοτροπία αθλητική στα παιδιά.

Α.Κ.: Σε ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση.

Α.Δ.: Εγώ, σας ευχαριστώ και εύχομαι καλή συνέχεια.

 

Αριστείδης Κ. Κούρος