Στη Λάρυμνα μαύρος, μαύρος ουρανός,
στη Λάρυμνα μαύρη, μαύρη η μέρα.
Μαύρη σκόνη μάς θολώνει τον αέρα,
τα φουγάρα μάς σκοτώνουν κάθε μέρα.
Και πιο κει, κάτω απ’ τη γη,
οι μεταλλωρύχοι οι χαλικωμένοι,
και πιο κει, κάτω απ’ τη γη,
οι μεταλλωρύχοι στις στοές χωμένοι.
Μέσα στο σκοτάδι
σκάβουν το πηγάδι του πόνου τους.

Πικρό-πικρό φύλλο, φύλλο του καπνού,
γλυκό-γλυκό μήλο, μήλο της χώρας.
Στη δουλειά, στα καπνοτόπια μας δεμένοι,
μόνο η πίκρα του καπνόφυλλου μας μένει.
Κάπου εκεί, στη μάνα γη,
οι ηλιοκαμένοι μας αγρότες σπέρνουν.
Κάπου εκεί, στη μάνα γη,
οι ηλιοκαμένοι μας αγρότες ξέρουν:
πίκρες θα γεμίσουν
κι άλλοι θα θερίσουν τον πόνο τους.