Αισθάνομαι αμήχανος όταν αναλαμβάνω να παίρνω θέσεις και να προτείνω προβληματισμούς που αφρούν ανθρώπους του μόχθου, ανθρώπους που δημιουργούν και ελπίζουν, μέσα σε όλες τις αντιξοότητες της εποχής μας και χωρίς να βρίσκονται σε “προνομιακή” για την τοπική εξουσία θέση. Αισθάνομαι αμήχανος διότι θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο όχι για τις πράξεις μου αλλά για την ανοχή μου σε πολλές μικρές και μεγάλες καταστάσεις της καθημερινότητας του Μαρτίνου.

Εμείς οι “οικονομικοί μετανάστες του Μαρτίνου” είμαστε πολιτικά επικίνδυνοι.

Γιατί διαφωνούμε;

Γιατί θέλουμε το Μαρτίνο να είναι μια πόλη ανοιχτή, φιλόξενη, που θέλει να συζητά πολιτισμένα για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.

Εμείς θέλουμε να γκρεμίσουμε τα αόρατα τείχη μίας πόλης που ομφαλοσκοπεί και εσωκλείεται.

Εμείς θέλουμε οι τοπικές οργανώσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων στο Μαρτίνο να μην είναι κλειστές θερμοκοιτίδες φιλόδοξων επαγγελματιών αλλά χώροι που ευνοούν τις πολιτιστικές ζυμώσεις.

Εμείς θέλουμε η σχέση του Μαρτιναίου με την πολιτική να είναι βιωματική και όχι εξαρτημένης εργασίας γιατί έτσι είναι κουραστική και ανώφελη.

Η οικονομική κρίση με τα «κοινωνικά επώδυνα» μέτρα και το πρόγραμμα σωτηρίας μας αλλάζει ραγδαία. Ο κόσμος επαναπροσδιορίζεται με ασύλληπτους για το παρελθόν ρυθμούς. Οι νέες τεχνολογίες μεταμορφώνουν καθημερινά το τοπίο, ανατρέπουν δομές και λειτουργίες.

Σε μια τέτοια εποχή χρειάζεται πολιτική που απαιτεί νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέα δύναμη.

Ο Μαρτιναίος διψάει για νέα πρόσωπα που να τα λένε «χύμα» και είναι έτοιμοι να σπάσουν αυγά, να τα βάζουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο.

Το Μαρτίνο είναι εγκλωβισμένο σε μια αντιπαραγωγική εσωστρέφεια, αρνούμενο να πορευθεί προς το μέλλον.

Κάποιοι λένε ότι αυτό το σύμπτωμα είναι αποτέλεσμα συλλογικού ελλείμματος και κάποιοι άλλοι μιλούν για διαχειριστική αδυναμία.

Εγώ επιμένω στη διαπίστωση ότι αυτό το “ανεπαρκές” σύμπτωμα συμβαίνει γιατί οι πρακτικές παλαιάς κοπής έχουν επικρατήσει στην ασκούμενη τοπική πολιτική.

Σήμερα το Μαρτίνο χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα μας συνεπάρει.

Πρέπει να προχωρήσουμε ως κοινωνία και να βοηθήσουμε όλοι στον σχεδιασμό για την μεγάλη “απόδραση”.

Κατά τη γνώμη μου και με δεδομένο την αλλαγή του αυτοδιοικητικού χάρτη της περιοχής μας πρέπει όλοι μαζί να συνδιαμορφώσουμε ένα νέο τοπικό συλλογικό υποκείμενο, ώστε με συντροφικότητα και με σεβασμό στην αλληλεγγύη των γενεών να πορευτούμε με αισιοδοξία προς το αύριο.

Αριστείδης Κ. Κούρος