Αισθάνομαι αμήχανος όταν αναλαμβάνω να παίρνω θέσεις και να προτείνω προβληματισμούς που αφρούν ανθρώπους του μόχθου, ανθρώπους που δημιουργούν και ελπίζουν, μέσα σε όλες τις αντιξοότητες της εποχής μας και χωρίς να βρίσκονται σε “προνομιακή” για την τοπική εξουσία θέση. Αισθάνομαι αμήχανος διότι θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο όχι για τις πράξεις μου αλλά για την ανοχή μου σε πολλές μικρές και μεγάλες καταστάσεις της καθημερινότητας του Μαρτίνου.

Εμείς οι “οικονομικοί μετανάστες του Μαρτίνου” είμαστε πολιτικά επικίνδυνοι.

Γιατί διαφωνούμε;

Γιατί θέλουμε το Μαρτίνο να είναι μια πόλη ανοιχτή, φιλόξενη, που θέλει να συζητά πολιτισμένα για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.

Εμείς θέλουμε να γκρεμίσουμε τα αόρατα τείχη μίας πόλης που ομφαλοσκοπεί και εσωκλείεται.

Εμείς θέλουμε οι τοπικές οργανώσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων στο Μαρτίνο να μην είναι κλειστές θερμοκοιτίδες φιλόδοξων επαγγελματιών αλλά χώροι που ευνοούν τις πολιτιστικές ζυμώσεις.

Εμείς θέλουμε η σχέση του Μαρτιναίου με την πολιτική να είναι βιωματική και όχι εξαρτημένης εργασίας γιατί έτσι είναι κουραστική και ανώφελη.

Περισσότερα...