Χρονολογικά βρισκόμαστε στις παραμονές της πολιορκίας της Τριπολιτσάς. Η μάχη της “Γράνας’’ (10-8-1821) που ήταν και η τελευταία των Οθωμανών, στην οποία νικήθηκαν κατά κράτος, τους ανάγκασε, μέσα στην πλήρη απελπισία τους να επιδιώξουν διαπραγματεύσεις με τον Κολοκοτρώνη και τα παλικάρια του. Παρά τη δεινή θέση τους είχαν το θράσος, οι Τούρκοι, να στείλουν, στους Έλληνες πολιορκητές την ακόλουθη επιστολή:
Η γραφή αντιπροσωπεύει μια αλήθεια. Κάθε λέξη, κάθε γραμμή, κάθε σελίδα είναι σπάνια και μοναδική. Όχι γιατί χρησιμοποιείται επιτηδευμένο λεξιλόγιο, εκφραστικά μέσα και λογοτεχνικά πυροτεχνήματα, αλλά γιατί κάθε λέξη κρύβει από πίσω της μια ολόκληρη ιστορία.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο μεγάλος των Ελληνικών Γραμμάτων, γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851. Αυτό το ζωντανό νησί, όπου γεννήθηκε και έζησε τα μισά χρόνια της ζωής του, το αγάπησε, το έκανε κόσμο του που τον είχε κοντά του όπου κι αν πήγε. Έμεινε ως το τέλος του το παιδί της μάνας του της Σκιάθου. Γόνος κληρικών και ναυτικών είχε τις ρίζες βαθιά τόσο στη γη της ευσέβειας όσο και της θάλασσας. Στη Σκιάθο τελείωσε το Δημοτικό και μία τάξη του Ελληνικού. Συνέχισε εν μέσω μεγάλης ανέχειας στη Χαλκίδα, στον Πειραιά και τέλος στο Βαρβάκειο στην Αθήνα, όπου το 1874 γράφεται στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών.
(Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)
Από τον Ανδρέα κι εδώ, οι Έλληνες καλοπερνούν, όχι γιατί ανθεί η ελληνική οικονομία, όπως παραπλανητικά λέγανε, αλλά διότι οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν δυο μαγικές συνταγές:
Προς τη Δημοτική Αρχή Λοκρών κ. Νίκο Λιόλιο, Δήμαρχο, Αταλάντη
κ. Σπύρο Γκριτζάπη, Αντιδήμαρχο
κ. Σπυριδούλα Γκάγκου, Πρόεδρο Δημοτικής Κοινότητας Μαρτίνου
Κύριε Δήμαρχε,
κύριε Αντιδήμαρχε,
κυρία Πρόεδρε,
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας να παρευρεθώ στην εθνική τοπική γιορτή σας. Η επέτειος της ένδοξης μάχης του Μαρτίνου, που επισήμως οι Μαρτιναίοι γιορτάζετε από το έτος 1979 και εφεξής, μας θυμίζει το λαμπρό γεγονός της νίκης των Ελλήνων (1829), τη σημασία αυτής της νίκης, για το αίσιο τέλος της Επανάστασης του 1821, και τον χιλίαρχο Βάσσο Μαυροβουνιώτη, τον συντελεστή της συντριβής τού Μαχμούτ Πασά της Λαμίας.
Ο εορτασμός όμως αυτής της επετείου σε μένα προσωπικώς θυμίζει και το ότι η προσφορά του βιβλίου μου, που εξέδωσε ο Δήμος σας, για συγκεκριμένο σκοπό, δηλαδή για να φιλοτεχνηθεί και να στηθεί στο Μαρτίνο η προτομή του Βάσσου Μαυροβουνιώτη, δεν αξιοποιήθηκε, αν και πέρασαν από τότε (2000) ένδεκα ολάκερα χρόνια.
Είμαστε 50 και άνω, δεν νιώθουμε γερασμένοι βέβαια.
Ο χρόνος τρέχει, ο ένας μεγαλώνει στα γραφεία των πολυεθνικών εταιριών, ο άλλος μέσα στους δρόμους και τις νύχτες, ο χρόνος είναι λίγος για να ασχοληθείς με τον εαυτό σου.